Ben ilk yola koyulurken
Önce kendimi aradım,
Kendimden fazlasını değil ama
Bende olmayan yanlarımı sadece.
Oysa ben hep vardım, hiç eksilmeden ?
Peki bu eksiklik nedir, günden güne çoğalarak karşıma çıkan
Ben bir bütün değilmiyim ?
Ki, hep yarım olduğum hissi, uyandırıyor bana belleğim .

Sonra çıktığım yolculuklarda, seni buldum
Sonrasın da sende ki, benler belirdi, tanıdıkça seni
Oysa nede çok bendin sen, baktığın zaman gözlerime.

Birde çok sonradan öğrenecektim
Bir insanın, eksik yaratıldığını,
Bu ister kadın olsun, ister erkek .
Ta ki, yüreğindeki o sevgi ırmağına, dokununcaya kadar biri .
İşte ondan sonra, yürek sel olup taşar, yarımlarını bulmanın hazzıyla.
Yaşamda bundan ibaret değilmi zaten?
İki yüreğin, bir bedende toplanması gibi.

Sen bendeki senleri, ben ise sendeki benleri ararım oysa
Ama nedense hep, aynı duyguyla çağlamaz yürekler.
Çünkü sen siyah giyersin , ben beyaz
Ve böylece ikimizden biri, istemeden de olsa , infazcısı olur içimizde ki benlerin

Umudum sendeki ben, ey benim sevda yanım.

Şimdi ben, sende ki varlığımı zorda olsa bulmuşken,
Oysa sen aşkı, başka kollarda arayarak
Çoktan tüketmişsin, varlığındaki benleri,
Artık seni sevmem neye yarar ki ?
Sen azaltmışken beni...

Oysa nede çok bendin sen !
Gözlerinle baktığın zaman...

Yaşar Çetinkaya
Malazgirt.