kendi derdine çare arayan, aynı derdi taşıyan başka birine ne yapsın değil mi?
yalnızlıkla, hepimizin korkusudur aslında.
Ve ne çok yalnızlıklar var değil mi?
anneden-babadan yana yalnızlık,kardeşten yana yalnızlık,arkadaştan yana,komşudan yana vb bir çok toplumsal ve bireysel yalnızlıklar...
Ama bir yalnızlık da var ki; (ki, bu yalnızlıkların en suskun görünüp en haykıranı,en basit görünüp en acıtanıdır.) derinden yaralayıp içten içe kemiren bir hastalıktır ve sevgilinin yokluğunda açığa çıkar..dolayısıyla en korkulan yalnızlıktır.aslında bunun adı aşka ve sevgiye olan tutkudur.aşkı ve sevgiyi önemsemektir,buda;duyarlı ve duygulu olan yüreğin işidir.ve duygudan gelen her ses önemlidir,beyin bile bu sesi dinlemek durmundadır.ve beyinden bağımsız gelişir,çoğu zaman beyne hükmeder niteliktedir.( çok tıbbi oldu dr.arkadaşlar bağışlasınlar lütefen :))) )
Bu nedenle duygu aslında kontrol edilemez bir güçtür aynı zamanda.ve incindiğinde büyük bir tahribat verir.bu yüzden çok fazla dokunamamk gerek :))
işte;sevgiliden ayrılmak ve ondan doğan yalnızlık da duyguyu bu anlamda incitir ve bedenimize fazlasıyla zarar verir.
belki de yalnızlık korkumuz bundandır kimbilir?
emeği ve yazdıran yüreği kutluyor,içtenlikle selamlıyorum
şiir,umut ve sevgiyle...