GÜLÜN HİKAYESİ

Rüzgarın dahi esmeye çekindiği

Şu ıssız kurak yerlerde

Cazip olan kır çiçekleri var.

Çiçek açmak istiyorlar…

Ve bir Gül Ağacı,

Güzel diye sunulan…


Mutlu hissediyorum kendimi,

Geziniyorum kır çiçekleri arasında…

Güzellik sunuyorlar etrafa,

Gel tut bizi sevgiyiz diyorlar…


Fakat ben yanlız sandiğim

Güzelliğe kapılıyorum tüm benliğimle…

O öyle güzel ki,

GÜL diyorlar adına…

Çiçekleri değersiz görüp koşuyorlar ona…

Tutmak, kokusunu hissetmek istiyorlar…

Ve ben o insanlar gibi,

Aldanıyorum …


Biraz ürkek yaklaşıyorum…

Gülümseyi veriyor tüm tatlılığı ile…

Alip götürüyor düsünceleri...

Artık hiçbir şey düsünemez öldüm,

Kaptırdım kendimi,

Onsuz olmaz diyorum…!

Eğilipte bir şeyler fısıldamak istiyorum…

Vede tutmak…

Fakat bana acı veren ne…?

O güzellikte nedendir tiken,

Acı vermek niye…?



Rengi kan kırmızı gülüm,

Bahar sevincim,

Mutluluğum…

Tikenini uzak tut benden,

İncitmek gibi bir niyetim yok!

Niye korkuyorsun ki benden?

Rengin sanki Kan emici…

Beni sana ne diye çekiyor...

Ne istiyor ki benden,

Neyim kaldı ki...?

Gönlüm vardı seni sevecek

Param parça ettiğin yetmedi mi?

Gözyaşlarım vardı uğruna ağlayacak,

Onları dahi kuruttuğun yetmedi mi?


Hiç düsündünmü sevgili sandiğim

Bu kadar acıya sen değer miydin?



Uğruna nelerde verirdim…

Ama nafile…

Değmiyorsun!

Hele dağıt seni sarmış bulutları,

Gör insanların gerçek yüzlerini!

Sakın solacak diye üzülme

Yağmur diye gözyaşlarımla yeşerecek,

Hayat bulacak... mutluluğu tadacak…

Ama sen tatmin olmayacaksın!

Günesin sandığın

Mum ışığına aldanacaksın!

Ve biliyor musun gülüm,

Önemsiz sandığın sevene muhtaçsın!

Farkında olmadan

Aldandığın ışıkla kuruyacaksın!

Ve hafif bir esinti ile

Böbürlendiğin dalından

Kopup solacaksın…

Vede sevgi arayacaksın

Seni tutacak sıcacık eller…

Dostlar…

Ama nafile, küskün olacaklar sana…


Solmuş gülün hafif ıslak

Derman dileneceksin…

Canlılığından uzak... güzelliğinden uzak

Toprağı örten yaprak olacaksın!

Gelip geçen görünce seni,

Gülecekler sana…

Halini görüp yazık diyecekler…
…


Ve sen…

Bu hale neden geldin ?

Bilemeyeceksin…

Düşünmek dahi istemeyeceksin…

O aldandığın ışığı arayacaksın

Ama ufak bir rüzgarla sönmüş olacak!

Ve sevenden özür dileyeceksin

Aldırış bile etmeyecek ki sana.

İçi kan ağlayacak ama

Önemsizsin !

Diyecek…



O gülü unutmak için yalan söylüyor!

Vede onu sevenleri bekliyor!

Ve sen yağmur arayacaksın

Gizlice ağlamak için!

Farkına varılmadan bir kösede

Yok olup gideceksin

Sessizce…

O çok güvendiğin

Güzelliğinde para etmeyecek…

Sen bile mezar taşlarıyla

Sırdaş olacaksın!

Onlar bile değersizsin diyecek,

Sana yüz çevirecekler…

Ve sen rüzgarla savrulmuşçasına

Adi-adresi belirsiz…

Kendine bir köşeyi mezar seçeceksin…

Orada kendinle, mazinle

Yanlız Kahrolacaksın!


Seveni beklemek isteyeceksin

Son çare olarak…

Ama ömrün o kadar kısa ki

Onu bile bekleyemeyeceksin…

Böylece meçhul... bilinmeyene

Unutulmuş, yanlız, sevgisiz

Gideceksin sessizce…

Sevenine verdiğin

Acılarının ezikliği ile...


1994
Amasya

M etin KONAK

Satir aralarinda yillanmis, kirik bir kalbin yitik duygularina...