dört mevsim gibisin,
her birinde ayrı güzel.
taze karanfil toplarım,
karlarının üzerinden.
gün olur,
yakamozları devşirirken elinden,
gemiler devrilir
çıldırırsın aniden.
balık kıvraklığında dalarsın da suya,
şahin pençelerinle
kaldırırsın ufka.

dört mevsim gibisin sevgili!
her birinde ayrı, sevgili!

henüz, çiçeğe durmuşken
toprağın fideleri,
nergisi, sümbülü, ebegümeci
ve bilumum meyveleri
yağmur olur, fırtına keser
alabora edersin
tüm bereketi…

dört mevsim gibisin
her birinde ayrı şen.

en medetsiz, en kara, en dar soğukta,
bir güneş doğar ufkumda
salına salına.
saçlarında umutlar,
korkularım yanmış kucağında,
bin parelik umutları alır da avucuma
küheylan olur,
şahlanırım ocağına...

dört mevsim gibisin sevgilim
her mevsim ayrı hüzün,
ayrı sen,
ayrı neş’en...

seninle,
hiç eskimedim ben.

Nurcan Yalçin