En son karşılaştığımız günü hatırlıyor musun?
Nasılsın demiştin bana,
İyi misin?
İyiyim…
Daha iyiyim eskiye nazaran,
Mutluyum. Demiştim.
Sen nasılsın?...

Küçük bir tebessümle baktın yüzüme,
Mutluyum. Dedin.
Yalan söylemiştin..
Biliyordum.
Yüzünde gizli bir hüznün,
her zaman saklı olduğunu
Ben hep görüyordum..

Ayaktaydın ya,
Güçlü görünme çabası içindeydin.

Sen de benim gibi
Ağlıyordun hep, içten içe..
Ama bilmiyordun, öğrenmemiştin daha;
Senden benim gibi, kaderin elinde bir oyuncaktın..

Tükenmiştim oysa ben..
Gücüm kalmamıştı artık yaşayacak,
‘Neden’ dedim kendime binlerce kez;
Ben inanmak isterken hep sevdiklerimin yalanlarına
İnandıramadım kimseyi,
Kendi bildiğim doğrulara..

Kendime sordum hep, bir cevap veremedim,
Bildiğim tek bir doğru vardı:
‘Ben, tanıdığım eski ben değildim,
Ve tüketmiştim sıfırı çoktan…’
Buna da ben inanmak istemedim..

Candan KANDEMİR