Hayal kırıklığına uğradım
Düşlediğim İstanbul değil gördüğüm
Lale bahçeleri yoktu
Baktığım her yerde...
Beklediğim değildi,
Gördüğüm İstanbul.
Boğazın içine kadar uzanan
Saraylar, köşkler yok olmuş
Tarihi mirasımızın bir kısmı
Ya yıkılmaya yüz tutmuş
Ya da çoktan silinmiş
Yok olmuş...
Her karış toprağından
Şehit sedaları yükselen
Her taşına şehit kanı bulaşan
Atalarımın mirası İstanbul
Eski değerlerini,
Eski zenginliklerini,
Bir bir yitirmiş.
Sanki, evet sanki
Bana yabancı,
Aslıma yabancı,
Ata mirası hali silinmiş,
Bir Avrupai kent olmuş...
Dağı, taşı
Bayırı, düzü
Ormanı, ovası
Hatta, o güzelim
Berrak havası,
Değişmiş, değiştirilmiş...
Atalarımın at koşturup
Kılıç çaldığı
Nara atıp
Kanını akıttığı
Kendini kurban ettiği
O burçlar,
O mazgallar,
O Hisarlar,
O kale duvarları
Ağlıyordu...
Evet, ağlıyordu şimdi,
Evet, evet gördüm ben.
Neden..?
Üç kıtanın Hakan’ı
Hükümdarı,
Hükümranı,
Bu Ulus’ un,
Gözbebeği İstanbul
Sanki her yerden,
Betonlaştırma,
Anlamsız, taşlaşma yarışına
Savaşına başlamış,
“YOK MU KURTARAN”
“SESİMİ DUYAN..!” diyordu.
Düşlediğim İstanbul değildi gördüğüm
Hayal kırıklığına uğradım.
İnsanların güleç yüzleri
Sevgi yüklü bakışları
Özverisi, hoşgörüsü,
Beton yığınlarının
Gökdelenlerin
Altında kalmış sanki...
“YOK MU GÜZEL TARAFI..?” demeyin
Elbette var...
Köprüler,
Galata’nın yeni çehresi,
Yamaçlardaki
Zümrüt yeşillikler
Nefes aldırdı beni...
Yaşamdaki rastladığımız
Yaşlı ve genç benzeri
Harap ve viran örneği
Yanı başında yepyeni
Pırıl pırıl binalarca
Güzel yerleri de var elbet...
Evladı Fatihan’ın torunları
El ele tutuşmuşlar
Hisar diplerinde
Kale mazgallarında
Eski duvar diplerinde
Atalarını yad ediyor...
Koşuşan insanlar
Hep yarış halinde
Eskiçağların
Yakın çağlara
Yeni çağlara
Ve de günümüze
Yetişmek istemesi gibi...
Ama yine de
“DÜŞLEDİĞİM İSTANBUL” değildi
Gördüğüm İstanbul...
Sevdalım İstanbul.

13. 04. 2010
Suat TUTAK[