o bilmez denizi, bende canımın içi
dereleri iyi biliriz ama mütevazıdırlar
kadir kıymet bilene her nimetten sunarlar…



kızdığı zamanlar da olur insanlara
köpürüp çamura boyandığı anlarda
bir güvercin kadar uysaldırlar aynı zamanda…



biz gemileri de bilmeyiz canımın içi
martılara simit ikramında bulunmadık hiç
güvertesinde gezinmedik mesela
iyot kokusuyla mest olup çay bile içmedik, anla…



ama pınarları çok iyi biliriz
her gözeden ayrı bir masal dinlersin
her yudumunda ayrı sevda yaşarsın
yazın sarı sıcaklarında onda nefes alırsın…



biz şehirli değiliz canımın içi
öz be öz köylüyüz
bakır sahanlardır tabaklarımız
çatal yoktur, şimşir ağacındandır kaşıklarımız
yer sofrasında yeriz yemeğimizi
yalnız ekmeğimiz için incedir boynumuz kıldan
yalnız onun için diz çökeriz, şüphe geçmez akıldan…



pazenden elbisemizdir şık olarak bildiğimiz
bir de içi dışı temiz olmayı isteriz
anamdan öğrendik adab-ı muaşereti
şu gazellerin içinde açan çiçek gibi
şimdi söyle bana canımın içi
ben gazelim sen çiçek mi..?
Hatice AK
14.04.2010

"gazel"
(II) a. hlk. Sonbaharda kuruyup dökülen ağaç yaprağı: “Coşkun sular gibi akıp durulma / Kuru gazel gibi esip savrulma” -Karacaoğlan.
anlamındaki gazeldir..:-)