ekin tarlalarını süratle geçip, baharın yedi rengine bezenmiş alana geldiler,
bir taraf deniz diğer taraf Toros’ların yamaçları, pürenler çiçek açmış
tüm ihtişamıyla işveleşen karağan çalıları
ve taze kozalaklarıyla nazlı nazlı salınırken çam ağaçları
el ele tutuşup papatya ve gelinciklerle bütünleşmiş bayırlara yol aldılar…


gün onların günüydü, ne güzeldi mevsim günlük güneşlikti hava
ılık ılık esen bahar rüzgârı yalayıp geçerken yüzlerini
unuttular zaman mevhumunu
ve kaybettiler nemli toprakta dönüşe gidecek izlerini
uzandılar yeşillikler üzerine, bırakmadan ellerini…


hadi bilmece oynayalım dedi biri, önce sen sor diye cevapladı diğeri
çiçek isimlerini say bana, hangisi dağ çiçeğidir, hangisi salon ve yayla
bir bir saydı çocuk, gül, karanfil, mimoza, ortanca, begonvil, erguvan
kız sûkut-u hayal ile düşündü, yoktu sevdiği çiçekler sayılanlar içinde
akasya, nergis, sümbül,mor menekşe ve sardunyalar
anladı ki ikisinin arasında dünyalar kadar fark var…


bu gün her şeyi ve hatta tüm tezatları bir yana bırakalım
yıldırmasın bizi ne uzaklar, ne de adını saymadığımız begonyalarla leylaklar
sen de biliyorsun, yıkılmaz surlarla kapladığımız çelik zırhlar içinde
insan olana ve insana büyük sevgimiz var
izin verelim yüreklerimiz de şenlensin, çocuk olalım bu bahar….

Hatice AK/19.04.2010