Kimi yürekler vardır etrafına kale gibi duvarlar örerek saklarlar kendilerini , sevgilerini...
Bense hep orta yerde bıraktım.
Ne korktum ne de cimri davrandım sevgimi saçarken...Sevgilerimi borçta bilmedim.
Karsiliksiz dagılıp gittiler hergün...

Peki böyle yapınca ne oldu? Kazandıgım ne?
Iki elimin parmaklarını geçmiyecek kadar canımda can!...
Ve hala acısını hissettigim sırtımda yaralar...
Kabuk tutuyorlar tabii...
Tam geçti derken biri gelip kenarından kaldırıyor kabugu...

Aslında zaman zaman kendime çok kızıyorum. Bu kadar cömertlik fazla degil mi diye?
Huylu huyundan vazgeçer mi demisler...
Geçmiyor!... Geçilmiyor!... Bende aynen öyle iste.
Bak yine bir sızıntı var hem gözümde hem yüregimde...
Ne diyelim? Olsun varsın , bende bir gün gelir belki bir kaleye kapanırım...
Yakın mıdır?
Belli degil...
Demek ki sen hala bildigini okumaktasın yüregim...
Olsun!... Alıstım ben artık sahte dostların sahte sevgilerine.
Belki de ondandır artık her yaklasımı sorguya çekip , içine bakmaya çalısmam...

Ya insanlar bu davranıslarımı yanlıs anlarlarsa? Korkmuyormuyum dostluklarını kapamalarından?
Hayır!...

Dost dedigin; karsısındakini anlamaya çalısır...Yüregindekileri hisseder...
Kendi isine geldigi gibi kullanıp atmaz...
Hele arzuları için hiç kullanmaz...
Bu tarz sakın yaklasma bana,
Melegim desen inanmam sana...
Ruhsel Barısçimen
1/06/2006