İlk zamanlar,
Işıkları kaybolmuş zifiri karanlıklardan
“kurtar beni” der gibiydi bilinmeyen varlığın…

Elveda yabancı,
Senin için umudum tükendi…

Yüreğimi şartsız, koşulsuz hala,
Bir meçhul olan sana sundum…

Elveda yabancı,
Senin için umudum tükendi…

Sen bundan sonraki hayatında,
Bazen, görmezleri görme aracı yapabilen,
Hayalimde emsalsiz olan, gözlerinden hesap sor artık…

Elveda yabancı,
Senin için umudum tükendi…

Bil ki umut değil artık bu dilimdeki serzeniş,
Kahve gözleri şiir bakan, içimdeki aptal Âşık! Öldü…

Elveda yabancı,
Senin için umudum tükendi…

Oysa şu gizemli sessizliğini bir bozabilsen,
İçindeki “karşılık verememe” duygusunu
Bir yenebilsen, neler değişmezdi neler…

Elveda yabancı,
Senin için umudum tükendi…

Bir kerecik “kimsin” desen! En azından,
Gözlerimin rengini merak etsen!
Bil ki, sonsuza dek avuçlarının sıcaklığında
Ve de gözlerinin alabildiği her yönde olurdum…

Elveda yabancı!
Artık sen de bir hiçsin içimde…




(rawiz1621) raviz demirel...