Umutlarım kurudu çöl denen bu âlemde
Ne bir medet umarım nede isyan ederim
Kaynaklarım kurudu gözdeki şelalemde
Çekilecek çilem var daha artık ne derim

Demek ki yetmiyormuş çektiğim bunca çile
Kor, ataş da yanmayı gel anlat kızıl güle
Deli gönül diyor ki ağıtlar yak sen Nil’e
Değişir mi bu çöl de,çöle dönen kaderim

Yıllar geçerken böyle yüz,çehre değişiyor
Bu ömrümün her anı sevdanla boğuşuyor
Ben huzura koştukça çileler yağışıyor
Ben çaresiz çölüme başım alır giderim

Herkes nasıl gülüyor n/olurdu ben de gülsem
Elde bir gül misali koklanıp ve sevilsem
Beni şöyle delice seven bir yürek bulsam
Ben ki seven yüreğe var ömrümü adarım

İnsan olmak zor değil eğer verirsen değer
Yaratılan her şeyi sevmek gerekmiş meğer
Hâkkımın divanında konu sevgiyse eğer
Şu gönül dergahında kırk yıl hizmet ederim

Ruh ikizin ayrılmaz bitmeyen hazan,hüzün
Değişir mi sen söyle çölde bahar ve yazın
Bu hâl’ın söyle ne hâl yetmiyor mu avazın
Hüdâ’dan şu niyazım bitsin elem kederim

Lüzumsuz demesen de yaşanacak bu ömür
Leyla’nın aşık’ına da, çölde karılmış hamur
O Leyla’nın gözleri zindan karası kömür
Bilinmedik çöllere kabulüm der giderim

Sadık Dağdeviren
Aşık Lüzumsuz