Ne zaman gülmeye çalışsam bir an için
Bir engel çıkıyor karşıma gülemiyorum
Hep ağlamak geliyor içimden
Yaşamak için bir neden bulamıyorum...

Hepten sersefil oldum ekmeğe tuza
Öylesine bir yokluk içinde kıtlık kıran
İnsan olmak bu mu söyleyin Allah aşkına!
Ne yana gidersem gideyim
Her yanım duman...

Küçük, küçük hesapların peşinde koşuyorlar
Büyük, büyük insanlar
Oysa her birisi birer kodaman
Büyütmüşler benlerini suratlarında
Sen de kim oluyorsun
Onlar da kimmiş der gibi
Bakıyorlar suratımıza
Ben de kim oluyorum
Yanlarında
Kasım, kasım kasılan
Ya da günden güne
Dar ağaçlarına asılan...

Bak işte “ben” de “beni” kullanıyorum istemeyerek
Tek başıma bir “ben” miyim dünyayı değiştirecek
Hayallerim suya düşmüşken elimden
Ve akın, akın bozgunlara uğramışken bedenim
Gel de benim yerimde ol
Dayan dayanabilirsen ...

En iyisi ölmek diyeceksin tümüyle
Ya da bıkmadan usanmadan
Yaşayacaksın hayatı
Hiç kimseyi düşünmeden
Komşun açmış
Açıktaymış
Seni hiç ilgilendirmeyecek
Sen mutlaka tok yatacaksın
Ve vicdanını söküp atacaksın yerinden
Karışmayacaksın el alemin işine...

Dönüp, dönüp gerilere bakmadan
“Nerden geldim
Nereye gidiyorum” demeden
Yıllar yılları kovalarken
Yolun sonunda da olsan
Değişen bir şey olmayacak
Aklında
Fikrinde
Hep köşeyi nasıl dönerim diye
Düşüneceksin...
Para pul etmeyen şeyler için
O batasıca kafanı yormayacaksın
Çalmak mı çalacaksın
Rüşvet mi alacaksın
Adam kayırmak mı
Kayıracaksın
Ayrımcılık yapmak mı işin
Ayırmak mı evladını anasından
Ayıracaksın
Futbol takımı tutar gibi tutacaksın
Siyaset en tuttuğun takımı
Ve o takımın başkanının
Altına yatman mı gerek
Yatacaksın aslanım
Yatacaksın yiğitim
Yatacaksın benim efe minem
Yan gelip yatacaksın...

Evvel Allah
Sonra senin takımın başkanı
Ananı da mı al getir diyecek sana
Alıp götüreceksin ananı
Anan gitmek istemiyor mu
Tutup kolundan
Zorla götüreceksin
Gerekirse iktireceksin ananı
Hem sevabını kazanacaksın
Hem günahını...

Yoksa nerede kalır senin insanlığın
Gelen bir tekme vurur
Giden bir tekme
İstersen sürüm, sürüm sürsünler seni
İstersen emek, emek emekletsinler
Sen dayday durmaya çalış koçum
Sen dayan
Dayanabildiğin kadar
Sağmal ineğim
Düşme yerlere
Yıkılma sakın...

Hep yaşa zaferinle
Son sürat seferinle
Ve taş kesmiş kalbinle
Uyuşuk bedeninle
Soyulmuş kazlara dön
İstersen günde beş vakit değil
Her gün kırk vakit kıbleye dön
Ne sesini duyan olur
Ne halini gören olur
Bir inayet yetişmez imdadına...

İşte böyle geçsin gitsin yılların
Ben saydım saygılıydım
Ben sevdim sevgiliydim
Ben ağladım
Ben güldüm
Bu oyunları bile, bile
Ben sardım bu başıma
Bu belaları
Ve ben öldüm bile
Diyemeden kendine
İktirip git bu diyardan
Ağlayanın bulunmazsa
Bulunmasın ardından...

Fevzi Cahit
Ozanca/İzmir