yüzünden okunuyor şeffaf ölmüşlüğün
düştüğünde gözümden
sonbaharın sonuydu ilkim

Bak kendine;
baştan aşağı yokluğum
gözlerimin ay akışında
yokuşa süründün kendini
beklersin
sabahın ilk ışığının düşüşünü....

Sen;
herşeysin.
Hayatın;
temiz akarsuyu
dilin can taşıyan ücrası
ateşli dokunuş tanesi dudakların
elemden soluk alıp vermeyi huy edinmiş haz vereni
Sevişmelerin en boylu derin gecesinde
gönenmiş
loş odaların sessizliği.

En güzel an
kendini ayıkladığı zamandan
hep aynı akıldan esen mutedil dalgasın.

Saçlarını bıraktığın yastığa akan ırmaklar içinden çözülmelerin
salıver aksın

burcu burcu lodos
yayılsın yatağında serilmiş sonsuz yaylakta
tebessüm aralasın yorgun arzudan titreyen anların
canda
kar tanesi kadar eriyen ısısın.

ilk zamanlardır gözünün açıldığı
rüya değil
masalda düşgezgini bilge yol
yoldaş yolcu oluvermiş

ruh uyanır;
güneş hep seninle birlik
dinlediğinizdi
içiniz

içimliliğinizdeki;
sazlıkların rüzgara yaslanışındaki ses
çağırdı ikinizi

Gel...

YUSUF ENGİN TEKİN