Kızgındın. Kırgındın.


Canın acıyordu. Benimde acıyordu.
Senin canın acırdı da, benimki dururmuydu...


Seninkinden bir az, bir fazla ne fark ederdi ki. Acıyordu.
Yüreğini avuçlarımın içine aldım. Kanıyordu.


Kendi yüreğimi bastırıp o yaranın üstüne.


Acımasın diye uğraştım. Acımamalıydı.
Sen ağladın. Ben ağladım.
Sen güldün. Ben güldüm.
Senin mutluluğun, benim sevincim. Hüznünse, acımdı.
Hissediyordum seni, en kötü anında bile.
Hayalinle konuşuyor, dua ediyordum. Sana. CANIMA...
Her içimi acı kapladığında. "Güçlü ol" diye fısıldıyordum..
Sen bunu hiç bilmedin, belki hiç hissetmedin. Anla.
Senin adına "YAR" dedim, nedir bilir misin anlamı. Bilir misin?
"YAR" için ölmek bile güzeldir derler. Öyleymiş. Anladım.
Senin için kalkanımı silahımı alıp, savaşa giderdim..Giderim de hala. Yeterki sen üzülme...
Ve yar ...
Kırgınım sana. Kırıldım. Acıdı canım.
Kalbim kırıldı. Sen duymadın o kırılmayı, duyurmadım sana..
Üzülme diye. Canın acımasın diye. Senin canın acırsa,benimki dururmu.
Şimdi yar.
Bırak arkamı döneyim, kırılan kalbimi onarırken. Bakma bana.
İstemeden açtığın o yarayı görme. İstemiyorum. Üzülme diye.
Üzülürsen, üzülürüm. Anla.
Gözlerine bakmamı isteme. İsteme akan gözyaşlarımı, görmeni istemiyorum.

Ben zaten ağlıyorum. Sen sakın ağlama..
Ve sakın! Sakın! Dokunma kalbime.

Kırılan kalbimin kırıkları eline batmasin.
Batarsa benim elim kanar çünkü...

hires
İnci Kandemir Günçe