Boynum bükük,
Sabahı bekliyorum yine bu gece...
Sanki seninle bir olup gitti
Ve güneşi taktı peşine...
Yalnızca ay ışığı var şu halimi gören...
O da ancak sensizliğin şiirini yazmaya yetiyor...
Peki ya yıldızlar nereye gitti??
Bana her gelişinde ayaklarına sermemiş miydim
onların bütün renklerini...


Bir ben varım ki sorma,
Yıldızlara hükmederdim sen yanımdayken...
Rüzgar bile selamı çok görüyor artık saçlarıma değmeden...


Usulca kaçıyor,
Hiçbir fırtına temizlemiyor odama bıraktığın matemi...


Yağmurlarda yok artık biliyor musun??
Çünkü bulutlarda gitmiş seninle...
Bulutlarda gitmiş diyorum;
Gözlerime haber vermeden...
Böyle habersizce çekip gitmek neden??
Dön desem dönmezsin biliyorum;
Dudaklarımı öpemezsin eskisi gibi...
Ellerimi eritemezsin ellerinin içinde...
Ve kollarını boynuma dolayıp sımsıkı saramazsın beni...


Bende duramam ki artık buralarda ;
Bu sabaha karşı herşeyimle geliyorum...
Mezarlarımız birbirine uzak olsa da...
Giderayak hayata söylenecek son söz bende ;
’’ Bizi ölüm bile ayıramaz demiştin ya ;
Bak ayıramadı işte...’’


İNCİ KANDEMİR (hires)