Bu kez ağlamadım, seninle konuşurken.
Her ayrılıkta tutamazdım kendimi oysa.
Ama bu kez ne olduysa içimde boğuldu gözyaşlarım.
Zaten sana göre ağlamak duyguların sömürülmesi değil miydi?
Alışkınım gitmelerine. Her defasında dönmesin diyordum artık istemiyorum diyordum içimdeki yalnızlığa.
Yüreğim karşı koyamıyordu oysa.
Her gidişinde daha bir bağlandım sana.
Seni uzaktan sewmeye alıştım artık.
Şimdi her güzel yüzde, her güzel gözde, her güzel sözde seni aramak istemiyorum. dinlediğim her aşk şarkısının en hüzünlü köşesinde sen olsan bile...
Dönme bana artık!
Adını aşkımla birlikte ruhumun en karanlık sokağına gömdüm.
Artık yokluğuna kızıpta takılınca gözüm şişelere içmeyeceğim.
Sensiz başlayacağını bildiğim her yeni güne isyan etmeyeceğim.
Güllerde sewinebilir artık ,senin adına kopartıp kokladığım ve defterimin arasında sıkışmış güllerde olmayacak artık.
Bir çocuğun apak yüzünde we parıldayan gözlerinde de olmayacaksın artık.
Sen artık en karanlık sokakta, terk edilmiş her yalnız kalpte,ulaşamayacağım kadar uzakta ve elimi uzatsam tutabileceğim kadar yakınımdasın.
Anladığın kadar uzağımda anlamadığın kadar yakınımda olacaksın.
Ne zor gelmiştir sana; her defasında dudaklarından zorla dökülen seni seviyorum sözcükleri...
Affet beni...
Bilseydim seni bu kadar zorlarmıydım hiç?
Şimdi tekrar seni seviyorum desen hiç sevmemiş gibi ve tutabilsen ellerimi ilk günkü gibi, sadece bakardım yüzüne çırılçıplak ve gülerdim aptal bir çocuk gibi.
Yaşarken beklemek,beklerken yaşamak we bekleyerek ölmek...
Seni bunca özlemesem bunca sevemezdim ki...
Artık istemiyorum sakin bahçeme girmeni, karanlık geceme el sürmeni de istemiyorum.
Gittin, kavuştum sana...
Bu derin mutluluk bırak da bir ömür boyu sürsün...
Hiç gelme ne olur!!!

İNCİ KANDEMİR