Şiirim ağlıyor
Mısra mısra
İlmek ilmek ağlıyor şiirim
Kalemin yürekle bağı kopuyor
Sözü gören göz kapanıyor
Şiire uzanan kulak tıkanıyor
Ve şiirim ağlıyor.
Nerde kaldı
Hani nerde kaldı şiire ruh verenler
Nerde kaldı özlemlerin yankısı
Nerde kaldı sevda çağlayanının izi
Hani nerde gözyaşının tuzu
Yapmayın
Yazılmaz bu şartlarda şiir
Ağlarsa ağlasın
Duygu esirse dağın ardında
Kör olduysa gözleri
Lime lime dağılmışsa
Okuyucu gözleri
Dinlenmez olmuşsa bir tek söz artık
Ben okuyup ben mi dinleyeceğim
Ruhumun artıklarını
Bu limansız denizde!
Yazmayacağım
Bu esir kentin
Esir gönüllerinin
Zincirlerinin seslerini
Yazmayacağım
Gönül duvarlarına vurulan yumrukların
Bedeni nasıl sarstığını anlatmayacağım
“Kim okurdu,
Kim yazardı
Bu düğümü
Kim çözerdi
Fikir başka başka
Olmasa…”
Ya işte böyle
Sevgili Âşık Veysel…
Böyle işte bu iş de
Okumuyorlar,
Alıp ellerine şiiri,
Yüzüne bakıyorlar…
Yüzüne bakılmaz ki şiirin,
Ruhu inler sessizce
Anlaşılmadım diye…
Yazmayacağım işte,
Ben ki
Gönül vermişim şiire…
Fikre sevdalıyım ben,
Duyguya hamal olmuşum…
Omuzlarıma yük diye
Hayatı sarmalamışım,
Ellerim nasırlı…
Parmak aralarımda
Gül kokulu şiirlerim var
Dönüp bir bakmaz mısınız
Elinizdeki örgü kadar
İzlediğiniz dizi kadar
Dedikodunun kökü kadar
Gerçektir duygularım…
Şairim ben,
Küstüm size
Ağlıyor şiirlerim…
Kurutun gözyaşımı
Okuyun
Okuyun ve okutun ki
Düğümü çözülsün mısraların
Mezarlarında rahat etsin şairler…








7.4.2010
SERAP HOCA