46
Yorum
9
Beğeni
5,0
Puan
4429
Okunma
Uzak dağlara yağan karın soğuğu ile
Yıkanmış poyraz,
Üşümek ikliminin kapısını çalıyor.
Biliyorum…
Yorgunum…
Bilip de unuttuğum yollardan
Geçtim de geldim,
Bu sonbahar bahçesine…
Aklımı bir yerlerinde unuttum o yolun
Ve sadece yeşil ümidi rehberim oldu.
Henüz bilinmeyen bir çiçek gibiydi,
Varmak arzusu.
Neye ve niçin varmak olduğu bilinmeden,
İstenen,
Dönüş yollarını haritadan silen,
Dağları un ufak eden…
Belkiler pusulam idi her dönemeçte
Ve ben, Lût kavminin günahsızı idim,
Ardına bakmayan.
Arkamda kalan zifiri boşluk idi,
Bakmadan gördüğüm.
Çıkılmaz yollara çıkıp, varılmaz menzile vardım.
Poyrazın, üşümek iklimine komşu olduğu zaman…
Kirliydim vardığımda,
Ömrümün kiri vardı ruhumda.
Bitkindim,
Ömrümün pası vardı bütünümde.
Dün olmayan bir şeydi
Ve de yarınsız idim,
Yolların bittiği menzilimde…
Kurumuş bin ağaç arasında,
Nasılsa yeşil kalabilmiş tek ağacın,
Sararıp dökülen yapraklarının sakladığı
Bir yeşil yaprak var üzerine titrediğim,
Esirgediğim…
Her gün doğuşunda
Yeşilini gözlerimle değil,
Ruhumla sevdiğim…
Şiir : Gulnagme
Seslendiren :Suskunbiradam (Turgay)
Cevap Yaz