Anneme Hasret

Sana olan hasretimi anlatmaya,kelimeler yetermiydi bilmiyorum,
seni her anışımda boğazıma oturan kocaman yumruğu,
her aklıma düştüğünde gözlerime düşen çiğ tanelerini,
içimde ben büyüdükçe benimle birlikte büyüyen yokluğunun acısı,
özleminin sancısı,geçmeyen yürek yarasını anlatmaya yazmaya...
bu duyguları ifade etmeye yetmiyordu cümleler...
sarı bir sonbahar şafağında yitirmiştim seni ve sıcaklığını sevgini,
daha paylaşacak o kadar çok şeyimiz varken,
yaşanacak güzellikler,sevilip,ninniler söylenip,ayaklarında uyutacağın torunların olacaktı...
işte ben o günden beri,ne zaman anne diye seslenen bir çocuk görsem,
anne diye ağlayan bir çocuk görsem,içim burkulur,yüreğim ezilir...
dayanamam kıyamam bir evladın annesiz kalışına,yarım kalışına,parçalanışına,
sana olan özlemimin buruk acısı düşer,
yüreğime,gözlerime,sözlerime....
kokuna hasret,sıcağına hasret,sözlerine hasret,
saçlarım tarayışına hasret,dilim sana anne diye seslenmeye hasret,
yokluğunda yalnız kalmayı öğreniyorum,anne olmayı öğreniyorum,
sana hasret yaşamayı öğreniyorum....
Annem....
senin ve tüm annelerin mekanınız cennet olsun....