Ey insan!
Yaratılan kaderi çizilen sensin.
Allah bu sırrı ruhla perdelemiş,
Gönül ekranına yansıtmış.

İnkar ve gurur,
Bir enerji fırtınası,
İnsanın kanında vahşi bir ateş.
İnançsızlık sunar durur.

Nefis,
Gurur elbisesi içinde başı dik cafcaflı.
Şerden şere fırlar.
Her nimete isyan eder.
Korkuyu sezdiğinde hırsında çıldırır.
Hareketi kendini bile şaşırtır.
Şeytan ustalığı ile bedeni harap eder.
Meydan nefse kalır.

Dahası var,
Mânâ kulakları kapalı cereyanı kesik,
Sevmez sevene de tahammül etmez.
Yıldızları işgale hazırdır,
Ama öteye geçemez.
Allah sevgisi dışında,
Her ilgi sonunda sıfıra iner.

Gönül gözü farkeder,
Bu sahte şirketin sahiplerini.
Onun atına binenleri tutmayın gitsin,
Ya mağdubîn ya dâllîn..
Nefis hangi girdap da olursa olsun
Sonunda yanar biter.
Aşk,
Gönül penceresinden esen bir rüzgardır.
Gönül gerçeklerin ihtişamıdır.
Kalplerde ki esrar,
Var olan bir Allah sırrıdır.
Ruha bu pencere açılınca,
İlâhi tecelliye doyum olmaz.

İnsan mecal kazandıkça,
Kalp bu aşk yakıtı ile parlar.
Bu ilâhi örgü,
Manevi ağını örüp durur.
Sevgi Gönül pınarıdır.
Ona hiçbir bühtan karışmaz.
İlâhi aşk kuldan doğmaz.
Gönül hem bir anlık mesafede,
Hemde mâveraların ötesindedir.

Yürü öyle durma.
Nefsine uyarak cüret mi gösterdin?
Onlar nedir ben mi söyleyeyim:

Yolcu zaruri eşyayı beline yükler.
Yaşarken öyle amel işle ki,
Öldüğünde herkes ağlarken,
Sen gülenlerden olasın.
Her halinle Hakkı unutma.
Yükseklere çıkta,
Kâfirlerin körlüğüne rağmen bağır.
‘’Doğrusu bunlar azme değer işlerdir’’.

Konya / Nisan 1983


Ali Kılıç Kakiz