Zehire Müptela

Bir giz her mevsim
Kendi meyvasýný açýklayan
Ve metal bir çýðlýktýr zaman
Ömrümüzün talanýnda
Issýzlýðýmýzda yankýlanan.........

Tuttuðumuz yaslarýn kehanetinde
Nüshalaþmýþ iliþkilerin derin kederlerinde
zor yýllarýn yorgunu gövdemiz
bir “hiç kýrýklarýyla” titreyen sesimiz
ve kendimize sakladýðýmýz hüznümüzle
kimseye okutmadýðýmýz bir mektup gibi yaþadýðýmýz ömrümüz
hala acemidir ten ikliminin meyvalarýný diþlemekte
çünkü biliriz;
ruhumuz meyvayý deðil,
zehirini sevmekte....

yaþama telaþýnýn galeyanýnda,
onarýlmaz acýlar tattýðýmýzda,
ve hiç yoksunmadan,
durmadan;
ölümüne yaþadýðýmýzda,
bir siren sesi gibi
göz ucuyla yakaladýðýmýz kayan yýldýz gibi,
birdenbire;
geceden arta kalan rüyayý hatýrlar gibi
geldiðinde hesaplaþma vakti
anlarsýnýz ki, hayat;
maskesini kaybetmiþ bir yalan
ve þimdi iklim borandýr;
kanýnýzý donduran........

Artýk önemi yoktur ezberinize aldýðýnýz kýrçiçeði isimlerinin
þiirleriniz soðuk bir damgadýr tarihinize vurduðunuz
ve yüreðinizin coðrafyasýnda sakladýðýnýz eski aþklar
yataðýný bulmuþ nehirler gibi akýp gitmiþtir
size kalan;
en derininden bir ah çeker gibi;
o þarkýyý söylemektir.......

Herþeyi baðýþlatan uzaklýklarýn
ve aþkýn bilinçaltýnda yatan tüm duygularýn saðlamasýnda
elimizde kalan;
derin bir iç çekiþ gibi kabullenmektir;
biz aþk denen meyvanýn zehirini sevdik
siz de bilirsiniz ki;
biz aslýnda
kendimize zehirdik....!

Bilme vaktidir;
ne kayan yýldýzlarýn en büyüðüyüz
ne de koparýlan çiçeklerden “ortanca”
sunulan zehirin þehvetinden
hesapsýzlýðýndan, tarifsizliðinden
sakýnmadan ve korkmadan
aldýrmadan iç kanamalarýmýza
tüm cüretkarlýðýmýzla
bir mezar yalnýzlýðý vaktinde
kendi kendini sokan bir akrep gibi
o zehiri yeniden içeceðiz
ve o son dozu
akþamdan kalan bir yýldýz gibi bekleyeceðiz......