KEŞKE SENİ TANIMASAYDIM
Keşke tanımasaydım seni,dedirtmeseydin
Omuzlarıma bu kadar yük binmezdi o zaman.
Gözlerim ağlamayı bilmezdi,bu kadar sık
Kalbim hep seni atmazdı delicesine.
Benim de ellerim sıcak olurdu belki böyle,
Rüyalarım da tatlı hülyalarım olurdu belki böyle,
Duygusuzca düşünmezdim yokluğunda yıllarınç.
Hep üşümezdim de hiç böylesine ölüm karanlığında…
Sen ne kadar karanlığın üşütür seni desende,
Kalbim kan çanağına dönmezdi sensizce.
Kayan yıldızlara farklı dilekler tutardım.
Adımlarım bu kadar küçülmezdi yorgun
Bende gülerdim zaman zaman kim bilir.
Deniz ve mehtap benim içimde önemli olurdu belki…
Güneşsiz limanda kavrulmazdı ciğerlerim.
Ruhum daralmaz benliğim sıkışmazdı.
Tüm zerrelerim acı çektirmezdi benliğime,
Öksüz bir garip gibi hissetmezdim kendimi.
Sürekli uzaklara dalıp kalmazdım oralarda,
Bütün geceler,tütünü çekmezdim içime her an…

Keşke tanımasaydım seni…
Keşke yağmur olsam yağsam taşlara…
Keşke taş bağırlılar yumuşasa…
Keşke merhamet olsa…
Merhamet olsa gelip geçen zamana…
Keşke,keşkeler hiç olmasa
Keşke seninle başka bir yerde yeni bir başlangıç olsa…
Keşke…

Keşke seni tanımasaydım
Yıllarımı düşlemeseydim,
Dönüp duran mevsimleri
Yaprakların sarı hüznünü düşünmezdim.
Ayaklarımın altındaki solan çiçekleri
Hatıralarımda kaybolan kalbimi düşünmezdim.
Tezatlar kalbimde yer bulur olmazdı.
Çığlıkla kesmezdim bileklerimi.
Kanımla yazmazdım son veda şiirimi.
Duvarlara kutup gibi soğuğa adını.
Avuçlarımdan içine bende kalan seni yazmazdım…
Sımsıcak fışkıran kanımla,
Şiirimde bitmezdi benim bittiğim gibi…
Beyaz kalırdı gerisi.
Son bir beyazlık gibi…
Bembeyaz aşk…
Kar tanem gibi…
Keşke seni tanımasaydım.
Simsiyah yanıklar oluşmazdı ufkumda,
Açlığa,susuzluğa bu hasreti bitmezdi bu can,
Beynimin bu kadar hırçın olup,uğuldamazdı.
Nefesim ürkek ve soluksuz olmazdı,
Yokluğun buz gibi dondurmazdı belki,
Elemsiz bir hayat olurdu benim için…
Ağlamalarım bile daha acısız olurdu.
İnim inim inlemezdim sabahları,
Her şey bensiz ve benliksiz olurdu.
Ve…
Umutla verirdim…
Son nefesimi…

Ahmet ŞENDÜL