Belki de son bir şey
Söylersin bana
Hani veda eder gibi sarılıp boynuma
Karşılıksız bir aşka kurban ettiğin ömrümü
Kolundan tutup yerlere atar gibi
Bir şeyler söylesin bana...

Belki de son bir defa
Öpersin beni
Hanı o ilk tanıştığımız günkü gibi
Masum sevdaların peşinden koştuğumuz
Yitik zamanlarımızın anısına
Ve tap tazeyken kokusu leylakların
Umutlarımıza ziyan
Öpersin beni...

Belki de son bir kez
Kızarsın bana
Yüreğini kavuran acıların şahlandığında
Ve koparmışken ellerini ellerimden
Korkmadan ve umarsızca dökülen
Ve sıktıkça kanayan
Kara bir çıban gibi kızarırsın
Kızarsın bana...

Belki de son bir şey
İstersin benden
Uykusuz gecelerin albenisi üşürken
Ve sonu gelmeyen sevişmelerin
Dudak uçuklarının ritmine inat
Yastığına koyar gibi başını
Yaslarken göğsüme
Ve içini boşaltırken
Dudaklarından dökülen
Aşk sarhoşluğundan öte
Bir şeyler istersin benden...

Beklide son bir ümit
Verirsin bana
Ne bileyim işte
Bir mendil mesela
Bir tutam saç
Bir dilim ekmek
Bir yudum su
Ya da bağrıma sapladığın
Bir hançer gibi
Kanlı mı kanlı bir umut
Verirsin bana...


Belki de son bir nefes
Oluruz yine
Açarız yelkenlerimizi
Engin ufuklara
Ve gözü kara
Kururken dalımızda güller sümbüller
Dalarız İrem bahçelerine
Bir nefes oluruz yine...

Dururken ölüm.
Bir adım ötemizde...

Fevzi Cahit
Ozanca/İzmir