gözlerin nasıl da hayat anlatıyordu, dalga geçiyor, gülüyordu ve ağlıyordu kahkahası bol, inadına inadına...

buluta beyaz türküler yolluyordu
en çokta
yağmuru seviyordu,
çünkü
saçlarına umut düşüyordu düşünde
gözlerine ise damlalar...




rüzgarını avuçlarına saklamış bir çocuk gibi
koşmak istiyordu
yazgısına sobe demek için,
ve,
ebeleniyordu...

son demine vuruyordu
yüzüne dökülen gölgeleri ayın..
o sabahın çiğlerine
dudaklarını sunuyordu
öpsün diye
aşk....




bedeninde tutkulardan
üşüyen duyguların soğuk ellerinde
köle diye sevilirken
küflenmiş bir dilim sevdayı terk ediyordu,
boğazında
geçitsiz cümlelerden iniltiler,
soluğunda
alev,
gözlerinde buzdağları eritiyordu...





o çivilendiği duvarlarında
her darbenin vurgusunda daha bir cesur
gülüşünde sancılar öğütürken
direniyordu,
amansz kaygılarına mühürlü
uçurumlarından
atlamak için...

kadınca,
adınca...

YILDIZ