Ağlamıştık seninle durgun gecelerde,
Bitirmiştik gözyaşlarımızı,
Sele vermiştik dertlerimizi;
Yarınlarımızı kurmuştuk hayallerimizde,
Yeniden başlayacaktık hayatın kollarında;
Aynıydı hedeflerimiz,
Kırılmadan, solmadan yeniden açacaktık güller gibi.
Güzel olacaktı.
İmrendirecektik hâlimizi herkese.
Eski günlere inat,
Gülücük saçacaktık,
Hep gülümseyecektik hayata,
Hep kaçacaktık hatalardan.

Tomurcuktuk yaşam denen ağacın dallarında,
Çürüyüp yere düşmemek için vardık.
Varlığımızdı sebep ümit etmemize,
Biz de ümitlerimiz için yaşayacaktık.

Peki, şimdi içimde oynayan sıkıntının sebebi ne?
Yoksa sen mi dostum?
Sen misin o?
Hani gözyaşlarımız sel olmuştu?
Sele vermiştik dertleri,
Akıp gitmişlerdi hani?
Bitmişlerdi ne oldu?
Ya bu gözyaşların ne?
Neden yine gözyaşı?
Neden yoksun mutluluk denen sarayda?
Eremedin mi muradına?

Yine karanlık sokaklarda
Doğmayan güneşe mi yandın?
Aya mı küstün uzayan gecelerde
Aydınlatmıyor diye?
Yoksa yalnız mı kaldın yıldızlar kaydığında?
Yine dayanamayıp eski günleri mi andın?

Ağladın değil mi?
Ağladın yine dostum?
…Biliyorum ağladığını
Ve anlıyorum mutluluğu bulamadığını.
Hayallerinin yalan olup da,
Kırılan kalbinin yanarken uçuşan kıvılcımlarını görüyorum.
Biliyorum ağlıyorsun.
Ve yine yalnız değilsin dostum.
Gözyaşlarımla yanındayım.