Çoban yıldızına sefalet çektirtecek kadar güzel “Sevgili”

Ruhumun gördüğü ezbersiz düşleri anlatacaktım sana

Lakin kopuk film şeritlerine takılır gibi cefaya sardım

Gözlerinin yoksulluğunda dilendim aşkını maziden

Semazenin olmuşum ben, dönerim etrafında görmezsin

Yay kaşlarına hedef oldu sensiz bıraktığın yüreğim

Eşsiz zulmüne düstur verdim isteksiz, çaresiz, yorgun…

Ruhumun kıratı seninle doğrulmuşken payitahta

Gidişinle yüklendi dertlerin dördü beşi birden acımasızca

Âdem yasak elmanın kokusuna mı kandı sanırsın

Havva’sının tatlı sesine kandı da oldu dünya sürgünü

Seninle kaç kez cennetten kovuldu hayallerim,

Kaç kavmin helâkında aradım suretini bilir misin?

Kaç tufanın enkazında kaldım… Sormadın ki bilesin!

Şimdi hangi gözlerde, hangi dudaklarda bulacağım telaffuzunu

Bu mudur “Mukadderat” kelamının son hükmü?

Zulmün böylesini Züleyha bile görmedi Yusuf’tan!

Utan!

İflas eden vücudumun haczine bekliyorum seni Yâr…

Fakat beş para etmez ki kalbimden gayri hiçbir uzvum

Sevginle boyadığın bahar afişlerine aldandı çocukça heveslerim

Açıverdim katledeceğin çiçeklerimi, ibrinim dedim

Dedim ki:

Sen sevgilim, sen şiirim, sen hayatımın tek med-ceziri

Rüyalarıma girebilecek kadar cesur kadın…