volkanlar kaynar sinem de
bilmem ki ne dedim ki kime kilem de
söz söylemez çalar gönül kirvem de
onu arar arar görmez gözler körsede
kimde bulur ki gönül sevgi tenini
bulamaz ki dengi dengi ne kerimi
kimse bilmez gönlümde ki selimi
arar ararsa da bulamaz ki terimi
kör gözleri görmez olmuş aşık ölmüşdür
onun içinmi kelebeğe dönmüşdür
kozasın dan ayrılmak yüreğine koymuşdur
sevdalara küsmüş aşka lanet koymuştur
volkanlardan yansada özü meşale
aşk mı getirmiş söyleyin onu bu hale
vefasızlıktan vefalıya bu gale
ölüp ölüp terkedilmek şan olsa bu hale
yoktur mecnun luktan bir zerre pare
kelebeğim narinim kanadı kırıkki yarenim
kimse bilmezki gönlündeki ateşi
herkes sanır gönlü akılsız leşi
oysa yürür kızgın eteşlerde
kaçar hep kovalanır seçişlerde
yoktur gönlüne deng hiçbir eşi
gelir diye bekler olmuş sevgi keşi
kimisi der asla vazgeçmem diye
kimisi seni kimseye yar etmem niye
tutunamaz ki gönüllere tutunamaz aşklara
aşklar doymaz kin nefret siyer e
peşinde iz sürerler kelebek kelebekde ne diye
arar döner kelebeğim sevdiğini semazen gibi
hakka el açar ey mevlam gör beni beni
gömülür yanlızlık kabrine gönlü güvenmez
kime güvensin garip hançerlerin acısı dinmez
geçmişi siliyor sözde geleceği simgeyi
bağlanamıyor gönül sevsede
seviyormu sevmiyormu deyi deyi
kaçıyor dününden bugününden
aşklarsa hep kumar zaten kelebek ölüm kelebeği
bir günlükmüş kelebeğin gözdeki emeği
unutulmakmış renkler deki mazi meleği
alıngan kanatları incinir incitirse seveni
çırpınırdı ölmekde olsa görseydi
keşke gerçek seveniiii