sabahın ilk ışıklarında
uyandım sensiz bir güne
soğukluğunu hissettim acımasız dünyanın
bağırsamda sesim çıkmaz oldu
bu fırtınalı diyarlarda
dağ gibi efkarlıyım başımda sis
eteklerime doğru amansız bir kar yağıyor
üşüdü üstümde duran up uzun deryasız çamlar
dondu gönlüme giden pınarlar
yürüdüğüm ıssız kaldırımlar
seni hatırlatıyor bana şimdi
atlardın basmamaya çalışırdın
kırmızı taşlara
her zamn sana sarıldığım yerdeyim şimdi
gözlerimden yaşlar düşmeye başladı
kırmızı taşların üstüne
bir gelincik edasıyla gelirdin yanıma
sessizce söylerdinn beni ne kadar çok sevdiğini
gözlerim ümitsizce aradı o sesi yine
artık gelmeyeceğini bilse bile
kırmızı taşların üstüne gün doğmaz oldu artık
kar sanki her şeyi silmek istiyor
yürüdüğün yerleri tuttuğum elleri
sana aşık olduğumda diktiğim güllerde solldu
artık bende dayanamz oldum senin gidişine
ne olur gel bahçeme
güllerim açsın toprağımm gülsün
benim yüzüme yine...