…………Dünya denen köhneden bir istasyon
…………Bu istasyonun çağ yorgunu yolcusuyum ben,
…………Anamın türkülerinden düştüğüm günden beri
…………Seni sormaktayım seni
…………Gidip gelen trenlerden…

Üçüncü mevkide garip yolcuyum
Acıya tütünler sarıyorum ben.
Gönül treniyle çıkmışım yola
Senden gelip sana varıyorum ben.

İçimin dehlizi çığlık çığlık mor
Gözlerim yağmurda, yüreğim akkor
Ayrılık ne demek, onu bana sor? !
Hasret hamurunu karıyorum ben.

Pınar başlarında özlemin serçe
Ruhum mengenede ateşten pençe
Çıldırmış olmalı takvimler bence
Aynalarda seni arıyorum ben.

Aşkın zindanında son tutukluyum
Noktada sonsuzum, çöllerde kumum
Sen, başlar üstünde gezen bulutum
Dağları ortadan yarıyorum ben.

Sana varmak sana, kavuşmak sana
Bütün emelimdir yâr anlasana,
Göklerde ne varsa alıp sırtına
Kutsal bir yük diye sarıyorum ben.

Ferhat ne ki, Mecnun da kim
Gördüğünde beni
Anlarsın aşkın ne yaman olduğunu,
Anlar da gelecek yüzyıllara taşırsın roman edip
Sana olan olan sevdamı…

Sizin oralarda bağ bozumlarında
Erik dallarından asmalara kanat çırpan
Yetim serçeler var gördün mü hiç?
Onların hüznünü yaşarsın boynu bükük…
Görüp de sevdiğinde beni.

Sizin oralarda
Boz toprağa yapışmış, kuruyan bir çotuktum
Yaprağımın her biri ha düştü ha düşecek.
İçi boş bulutlara özlem duyar bakardım
Yoldan geçen her yolcu çilemi kamçılardı
Mâzideki günleri ateşimle yakardım
İnlerdim “Su! ..Su! ..” diye
……………………..Öleceğimden korktum,
Başkent bahçelerine düşüverdi ansızın
Gecenin bir yerinde kara üzüm gözlerin
Taşıdım özsuyumu kökten dala yaprağa
Bilmezsin bu sevdayı öyle anlamlı derin…

Öyle anlamlı ve öylesine derin sevdamın
Ateş topuyla açılan hasret ateşi kuyusundayım
Köhne bir trende üçüncü mevkide
Sessizliğimin korkunç gürültüsünde
Sarıyor yaramı, sarıyor titreyen ellerin…

Mustafa CEYLAN