Havada sessiz bir aydınlık var.
Kuşlar suskun, bulutlar hazırolda bekler,
Sanki gelen biri var.
Sıcağa inat ağustos böcekleri de suskun,
Kulaklarımı tırmalıyor bu sessizlik,
İçimde anlamsız bir ızdırap büyüyor.
Ensemde ılık bir nefes,
Kaç benden ölüm elim sende.

Sessizliği dinliyorum.
Sanki bir şiir, bir müzik gibi…
Alışıyormuş insan sessizliği dinledikçe,
Hatta seviyormuş, tıpkı yalnızlık gibi.

Aniden bir çığlık,
Sessizliğin ortasında bir tufan,
Tüm bedenimi titreten kimdir bu densiz.
Soluk solluğa bir çocuk geliyor.
Ela gözleri ağlamaklı,
Aldılar benden diyor, aldılar hakkım olanı.
Kim yapar insana, kim yapar diyor.
İnsanın insana yaptığını kim yapar.
Aslan bile kıyar mı ceylana acıkmadan,
Yılan ısırmaz ki üzerine basmadan…

Ay gökyüzünde parlıyor, geceye inat.
İçimizden konuşuyoruz artık,
Ölüm diyorum zamanla büyüyen tek gerçek.
Var mı insandan sahtesi ve
Kokmuş dünyamızdaki en büyük vahşet.
Zalime ölüm olmasaydı,
Kalırmıydı dünyada tekbir nefes.

Bu sessizlik uyuşukluk veriyor,
Sanki bir morfin, damarlarımda yürüyor.
Düşünüyorum da suskunluğumuz nedendir acaba?
Sormayın asillerimize, susmak asalettenmiş galiba.
Onların bilip söylemedikleri, bizim bilmediklerimizse
Gelin sorup söyletelim zalime zulüm nerde? …


Salih YELERALMAZ