Yaşadım apansız hayatı,
Yaşlandım yeterince yaşamadan.
Sağlamasını yaptım hayatın,
Küfrettim insanlara içimden,
Ama gülmedim yüzlerine.
Sordum söylemediler.
Neydendir hayat?
İnsan yalnız toprak ve su mudur?

Tanrıdan çok öğüt duydum.
Ağladım, kendini Tanrıya yakın zannedenlere.
Gördüm yalancıları,
Kirlenmiş kalplerde ki zalimliği,
Tanrının adıyla başlayıp,
Âlemi şerefsiz bilenleri.
Yok ki insansız palavra,
Olmasın yalansız insan.
Dursun artık bu hengâme.
Sussun konuşmayan diller
Sorsun akıl mı topraktan vicdan mı?

Dinlemeden anlamam,
Anlamadan hele hiç sormam.
Dinlemeden soranlara,
Sormadan bulanlara,
İftirayı maharet sayanlara,
Tanrının zulmü ibadet midir?
Bu serseri dünyada,
Acı varda, hep iftira edilene midir?
Yobazlaşmış âlimler,
Kurum tutmuş ağızlarından,
Nur çıkartmaya çalışırken,
Korkmazlar mı?
Zehirleriz diye acınacak dimağları.
Kendi cehaletlerinden,
Görmezler mi? Tanrı her yerdedir derken bile.
Sormazlar mı âlim zannedenlere?
İftiranın günahı nedir diye.

Tanımam bende böyle dünyayı
Anlamam dindar zalimleri.
Varsın anlamsın onlarda beni.