4
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1499
Okunma
Şu vadinin yamacında bir yalnız ’’Çınar’’
Solmuş yapraklar,hüzünle eğilmiş dallar,
Sessizce döker gibi sanki göz yaşını,
Hemen dibinde akar,bir kaynak bir pınar.
Gövdesinde türlü türlü mazinin izi,
Kazınmış bir kalp ile bir ok;aşkın nefesi
Hicran ile basmışta bağrına taşını
Yanmış mısralarda lânetlemiş geceyi.
’’Birisi’’vuslat ile ağlamışda yanmış,
Sevdası aşkı kazınıp sel olup akmış
Kaderi kara yemeni sarmış başına
Mecnunu kıskandıracak ağıtlar yakmış.
Hele hele şu ’’Çınar’’gelsede bir dile,
Çözülür onca muamma onca bilmece,
Aşığın bağrına çekmiş ’’elif’’ kaşını,
Maddeyle manâsı kâinatta tek hece.
18 Ocak 2010
İstanbul
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz