Hani birçok şiir,
"Sen diye başlar ya,
"Ben seni şöyle sevdim,
Ben seni böyle sevdim..."
Diye devam eder ya,
Ben,
"Ben" diye başlamayıp
"Sen" diye başlayacağım.

Sen;
Sevilmeye lâyıksın.
Seni hiç sevmedim aslında.
Sen SEN’i sevdirdin.
Kalbimi vermedim sana,
Sen kalbime girdin.
Geceler boyu uykusuz kalan,
Ben değildim
Uykusuz bırakan SEN’din.
Ağlamaktan kızaran,
Yaşlar boşanan
Benim gözlerim değildi.
Senin bakışlarındı ağlatan.
Ben koşmadım peşinden,
Peşinden koşturan sendin.
Tam "Buldum." dediğimde
Kaybolan SEN’din.
Avuçlarımdaki sabun köpüğüydün,
Ben patlatmamak için çırpınırken,
Uçup gidendin.

Sen;
Öğrendiğim en güzel hece,
Belki mehtaplı bir gece,
Okuduğum en anlamlı şiir,
Dünyamı değiştiren sihir.

Sen;
Aklımın ermediği,
Gözümün görmediği,
Gözümden içime akan,
Akıp içimi yakan.

Sen;
Aşkım, sevgim, huzurum,
Namusum, şanım, gururum.
Yolum, yolcum, durağım,
Yanım, yakınım, ırağım.

Sen;
"Seviyorum, seveceğim." deyip
Sözünde durmayanım.
"Seni aradım yıllardır." deyip
Hâlâ bulmayanım.
Bedenimle anlaşıp
Ruhumla olmayanım.
"Sen" demekten yoruldum.
Sen, dedirtmekten yorulmadın.
"Sen." demesem ; sözlerim yarım kalıp
Asla dolmuyor.

"Sen" demeden olur belki ama
Sensiz olmuyor.

Sedat YILMAZ