4
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
1322
Okunma

ben en çok sensizlikte yeniliyorum hayata
ve en çok özlerken yoruluyorum nefesimden...
bilincimi çürüten sensiz vermek korkusu...
ve
gözlerin olmak istediğim tek yer
kelimelerde saçmalama hakkımı saklı tutuyorum bugece...
yorgunum...
en çok
sensizlikte yeniliyorum nefes vermelere
verdikçe yakıyorum soğuğunu
ve
almadan yeniden veriyorum
adın var diye
emekli ettiğim gülümsemelerimde...
alevsiz bir yangın yeri
siyahtan seçme karmaşa
eksik notalı bir senfoni
kalbim
ve
senin gözbebeklerinde nöbet tutuyor
içimin tüm korkuları
yüreğimi sıkıştıran bu kesif hüzün
yeşillenmiş kanrevan bir çocuk şimdi...
yorgunum...
07/03/2010