Aslında,
Kör bir bıçak alarak elime
Bu yüreği söküp atmalıyım yerinden.
İçimde ki iyileşmeyen bu yara’ya,
Ruhumdaki Hicran’a,
Bir çare bulmalıyım...
Öyle daralıyorum,
Öylesine yanıyorki içim bazen.
Kurşun yeseydim bu kadar yanmazdı belki canım.
Keşke hiç karşılaşmasaydık,
Bakırköy Tren İstasyonu’nda,
Gözlerim oracıkta kör olsaydı da keşke
Görmeseydim Yosun yeşili gözlerini.
Kırılsaydı ellerim,
Tutmasaydım ellerini.
Ben Nevzat demeseydim,
Adını hiç bilmeseydim..
Sonra da Yeşilyurt’da o Trenden inmeseydim.
Ve...ayrılığın o gecesi,
Keşke ben ölseydim de
Yıllar yılı bu yokluğunun
Acısına göğüs germeseydim.

Yokluğun..
Dayanılır gibi değil artık.
Sen o gün gittin,
İşte ben o an bittim.
Sen aslında gitmezdin,
Beni terk etmezdin de..
Sana benim sevmelerim ağır geldi.
Taşıyamadın..
Ve...gittin.
Sen o gün gittin,
Ben o an bittim..

Sanki bin yıldır içimde bu sevda,
Ve.. sanki bin yıldır kanıyor içim.
Şimdi..
Bir çare bulmalıyım
İçimdeki bu yaraya
Ruhumdaki Hicran’a
Artık bir son vermeliyim.
Ama nasıl..?
En iyisi hiç yaşamamış gibi seni,
Sil baştan unutmalıyım..
Ya da,
Kör bir bıçak alarak elime
Bu yüreği yerinden söküp atmalıyım.! !

A.Nevzat Uçar.
03/KASIM/2009. İstanbul..

Nevzat Uçar