birer birer kayboldular,
ayaklardan çıkan,
aceleci sesler.
ötede top oynayan,
çocuklar gittiler…
son seferli vapurlar da,
iskeleden çekildiler…
telaşlı bir kaç ayak sesi
yürüdüler, gecenin izinden.
bir sarhoş narası kaldı,
bir de ben...
gece,
onu da, koynuna aldı birden.
bir kaç balık, boy verdi
suların içinden
ve kız kulesi
hikâyesine başladı,
harfsiz hurufsuz yeniden.

ay konuyor,
sarı saçlarına aniden.
ulvi hülyalara dalıyorum,
yakamozların nefesinden...

gitme ne olur!
uykusuz gözlerimden...
sesimden ürkersin,
adını,
içimden bile söyleyemem.
uyanırsın, uyuyan denizden
kıyıda küçük esintiler.
gözlerimde kız kulesi, ay ve gemiler
şarkımı söylerim
gece ve sen
beni silerim defterimden…

günün ilk çığlığı düşünce
göğe,
mahmur sabahın gözü önünde
küçük ve ince ellerinle
seni toplarsın
alel acele
ve
saçlarını bağ yapıp
şalının eteğine,
gidersin öylece…

gözlerim düşer.
ellerim düşer.
ayaklarım düşer.

bir kör, bir sağır,
bir ölü kalır,
bankın üzerinde…

Nurcan Yalçin