basmayın yapraklarına güzümün.
içimdeki çocuğu,
sokaklara düşürdüm dün.

aynalara,
kalp resmi çizmiyor ellerim
kırmızı rujlarımı bitirmişim.
ip atladığım mahallede
kalmış sesim.

kıyısında taş sektirdiğim
denizin üstünde çiziklerim.
ve
silinmiş dudağımdam,
kâğıt helva izlerim...

ne zaman büyümüşüm?

anneme ağlayışı geçiyor
derinlerinden içimin.
dizimde o eski yara
eğilip öpüyor annem halâ.

gözlerimde saklambaç oynuyor
zaman,
şımarıkça.

küçülsün istiyorum ellerim
boyamak sayfaları hınzırca ve
soğuk su katıyorum çayıma
çılgınca...

cebimden,
topaçlarım, çelik çomak ve çemberlerim,
fırlıyor kaldırımlara.

durun!
basmayın güzümün yapraklarına,

içimdeki çocuğu,
düşürdüm sokaklara...
ilişmeyin ne olur
oynasın,
doyasıya...



Nurcan Yalçin