/Gidince/


Hüzün deminde kapanır kapılar
Boynu bükük afif bir sus kalır geriye
İçinden atmak istediklerini
Yollarsın beynine

Kahırdır
Sitemdir
Hırs


Üzgünlüğün haklılık halidir güya!
Sen derdest etmeye yollarsın ona
Değirmene,
Bir paye hiç olmazsa!

O öğütür yorumlar hatalarını imbikler
Yollar gerisin geriye
Bir de siyah yafta iliştirir

Atamazsın içindekileri düşündükçe...!



Mavi atlasları yırtarsın
Sorgulamalar kaos yaratır
İçindekiler sığmaz bedene
Üstünü başını açarsın
Darlıklar boğar seni
Duvarlar yakınlaşır gitgide!
Kendini dışarı atarsın...!



Demode bir alışkanlıktır
Hiç sevmediğin ama mecburi izlediğin bir film!
Görmek bakmak değildir artık
Duymak da işitmek!
Ne alkol önler düşünmeyi ne başıboş sokaklar
Saçların kısalırken-dökülürken-
Tırnakların uzar
Kir düşer diplerine
Bir gidişin ayak izleridir vuran yüzüne...!



Giderek haklılıkların eksilir
Sorular sorguları bir tepeden yuvarlar
Giderek büyür çığlaşır
Duymak istemediklerin(gerçekler)
Söylediklerinin(hatalarının) önünde yürür!
Z/amanla kabul edersin
Duy/ma problemin olmadığını..



Ve anlarsın
Saçların neşeden,
Tırnakların kederden uzadığını!
Ve
Duymak istememekten büyük bir sağırlık olmadığını...!