Bir kibrit çöpü,
Kim bilir toprağın neresinde doğdu?
Kim bilir kaç yaşadı ağaçken?
Ne günler, ne mevsimler gördü.
Yandı güneşin altında,
Susuzluktan yandı.
Nasıl dayandı kim bilir?

Belkide biliyordu kibrit çöpü olacağını,
Belki istemezdi bunu.
Elinde değildi onun.
Bak o kadar yaşadı,
O kadar yaşlandı,
Şimdi sadece bir kibrit çöpü.

Kibrit çöpü deyip geçme!
Yanıp sönmesi bir yana;
Ya yakarsa yanacakları,
Sihirli değnek gibi
Ya herşeyi küle çevirirse...
Hayal etmek güç.

İster mi sence bunu? hayır.
Ama elinde değil,
Onu yaktıklarında yanabilir herşey,
Kül olup gidebilir.

Ya sen? sen nesin gözümde?
Hiç düşündün mü?
Tahmin edebilir misin?
Yazdığım bir kibrit çöpü,
Seni yazmak mümkün mü?

En ala sözler,
En ücra kelimeler,
Yetmez ki sana.
O kibrit çöpünün misali;
Devede kulaktan öte.

Her sözünde ben varım deme.
Sanma şiirlerimde yazabildiğimi.
Sen o kadar değilsin
Kıyasla kendini yazamadığım çöp ile,
Sen biter misin hic?
Mısralar yeter mi sana?

Bir kibrit çöpünün,
Ne yakmasından korkarsın,
Ne değer verirsin ona faydasından dolayı.
Bir düşünsen
Ya sever yada nefret edersin.

Seni yazamamak,
Beni anlatamamak.
Bu benim acizliğim
Yada sevdamın büyüklüğü.
Birde kaçışın yok mu?
Kahreder beni.

Karşındaki ayna bir seni gösterir,
Onu kırmakla içinde yok olamazsın.
Her parçası seni yine alır içine,
Hepsi seni gösterir.
Ben sana diyorum ki;
Bir sen bulunan kalbimi,
Kır kırabildiğin kadar.

Bilirim senin gözünde ben;
Düşünmeye değmez küçük,
Yüreğine sığmaz büyük.
Bu nasıl bir çelişki?
Devam et! umursama, aldırma,
Düşüncene değdirme,
Yüreğine sığdırma!

Bende bir kibrit çöpüyüm,
Ne yakarım herşeyi,
Ne sönerim bilesin.
Ben kendibaşıma,
Ben kendi içimde,
Senin için,
Sen uğrunda yanarım.

07.05.2006
Milano