Geride kalan... sadece kediler.
Yıllar önce...okunan bir ezan sesin de kaldı,
Çocukluğumun ilk merhem çalınışı
Bir de! Annemin:” Durun, yeter artık! Vurmayın!..”diyen, yaygarası.

Zaman(d)a ortak olan sadece geçmiş ve tekiler.
Ya benim; beşiğimin ilk ninni sözlerini kim çaldı?
Ne bileyim işte!
Burada bahanesi olan benim, ya siz nerdesiniz?

Bilmiyorsunuz değil mi?
Kulaklarımda neden o akşam ezanının sesinin kaldığını
Ve sokaklarda niçin kediler vardı; evet! bilmiyorsunuz?
Çünkü nefti bulutlar babama ağlıyordu...

Şimdi ve bundan sonra...
Tüm gece vaazları babamaydı.
Bilmem, anlatabiliyor muyum?
Geride kalan... sadece kediler.

Hayatımızda ki her şey gibi, bir şey değil hiçbir şey
Camide dua edenlere ateş açmaktan
Ve
Suda ıskaladı beni yaşam
Yağmur, su mudur ki ıslanayım...

Ne kadar saçma değil mi mısralar?
Ama ne önemi var ki...
Beni saçmalığa iten , içimde ki ben
Ya da içimde ki sizler!..

Bak işte!
İstediğim yerde bitirdim şiiri... yani sizi.
Çok mu saçma oldu ya!
Daha biraz önce yazdım:” ne önemi var ki mısraların...”

Hangi harf yada kelime yaşananları anlatabilir ki...

EMRE ONBEY