13
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
2297
Okunma

Evim benim yùreğimin dile geldiği yer
İçimde yokluğunun izleri var yer yer
Kerpiçten bir binaydın ihtişamın yoksa da
Mazimde sapasağlam yıllar seni yıksa da
Anam gibi sarardın soğuklarında kışın
Gőzlerimin őnündedir hala yapılışın
Dedem çamur karardı babam kerpiç keserdi
Annem ùç beş altınını senin için verdi
Biz bahçende oynardık sanırdık bitmez hiç
O çocukluktaki duyduğumuz sonsuz sevinç
Delilik bu mu bilmem kendime deli desem
Çocuk olsam da yine saçağında yürüsem
Sen bir tarihtin evim tarih oldun kayboldun
Şu an şu an inan ki yine kalbime doldun
Sonraları n’olduysa değişti birden ahenk
Kalmadı zevkimizi tartacak doğru mihenk
Gőkten taş yağar gibi taşla doldu dőrt yanın
Arasına sıkıştın yüksek yüksek binanın
Alay dolu gőzlerle seyrediyorlar seni
Kimseler fark etmiyor sendeki o deseni
O gün ki çocukların çocuğu oldu bu gün
Yine devam ediyor HAYAT dediğin sürgün
Yok olup gitme n’olur bir anı kalsın senden
Şu yıkık duvarların bir yanı kalsın senden
Bir vak’asın karşısında durdukca ağladığım
Kaybolmanı, bitmeni gördükce ağladığım
Nasıl ağrımaz kafa, nasıl zonklamaz beyin
Elbet sonu olurmuş başı olan her şeyin
Hatırlatsın ölümü faniliği hep bana
İşte bütün mesele; KUL OLMAK YARATANA...
08/12/1994
A..zade (Çetin Kabak)
5.0
100% (6)