Aşkın heyecanından titreyen sesi ile,
Zamanın ötesine muhacirler seslenir.
Ayrılığın koynunda vuslat hevesi ile,
Bir yalnızlık içinde ne şiirler süslenir.

Damla damla dökülür, el-ayak çekilince,
Gözlerden de habersiz, her gece kanlı yaşlar.
Kalem, kendinden geçer; ağlar, hıçkırır hece,
Duyulur satırlardan, çaresiz yalvarışlar.

Azaba azap olan öksüz ve yetim bu ses,
Gönlünden yaralanmış birinin azabıdır.
Evvelce bir zamandan haberi olan herkes,
Bilirler ki; bu ancak ruhun ızdırabıdır.

Şu Necati hakirin derdi başından aşkın
Dayanamaz hasretin şiddetine Efendim
Seni bilmeyen kişi şu büyülü dünyanın
Niye katlanır bilmem zahmetine Efendim

Bir edip edâsiyle dökülünce mısralar,
Zerrenin hasretiyle, kuruyan dudaklardan;
Kapanır binlerce yıl öncesiyle aralar,
Ve beklenen belirir kan-revan şafaklardan.

Kasvet yüklü bulutlar ufuklardan kaçışır,
Savrulur rüzgarıyla bin asırlık sancılar.
Yangın yerinde telaş, ateş suyla yarışır,
Yükselir canevinden duman duman acılar.

Gümüşten şamdanlarda, arşa asılır kandil,
Bir nur baştan ayağa bütün varlığı bürür.
Sanki yokun halini haber veriyorken dil,
Ruh, öyle koşar adım aşkın arşına yürür.

Ankara, Şubat 2010