…
Beni sevebilseydin eğer bu kent çıkmazında seni bekleme nöbetleri tutmazdım…
Şimdi git sevgili…


Kendini öldürme istekleri var avuçlarımda,
Tadına henüz bakamadığım…
Ölmek ne kadar da dile kolay bir cümle,
Bir saniye de tüm geçmişi unutmak gibi sanki..
Kaybedecek hiçbir şeyim olmadı demek isterdim sana,
Fakat kaybettiğim o kadar çok şey vardı ki,
Sana söylememek için ısrarcı bir tavır takındım hep…
Ben aslında bu hayat oyununu kaybettim,
Ben aslında tüm geçmişimi kaybettim,
Çocukluğumu,
Umutlarımı,
Yarınlarımı,
Ve babamı…
Ben hiçbir şeyi kaybetmedim sevgili,
Seni de kaybetmedim,
Bana yazılmış aşk oyunlarını da…
Ben öksüz bir çocuğun hayallerinde ki adam olma çabasını kaybettim…

Sözler dilim de sayıklaya dursun adını,
Ben yine de ısrarla seni sevmiyorum demek istiyorum sesimi duyurabildiklerime…
Umutsuzluğun çıkmaz bir sokak ortasında,
Son bulamaması sanki gözlerimde ki donuk sevinçlerin belirginliği…
Göz kapaklarımın kendine mağlup olduğu bir rüya da,
Hiç bitmeyecek sandığım bu aşk oyunu da bitti,
Diz yaralarım çözmüşken kabuklarını…

Derin bir nefes alarak unutmak istiyorum seni,
İçimi yakan derin bir sızıyla…
Sanki tüm cümleler susmak için gitmeni bekliyordu…
Umutları yarım kalmış bir çocuğun düşlerinde ki sevgiliydin sen,
Fakat ben senin istediğin yolda yürüyemezdim…
Ben her adım da içim de seni nasıl öldüreceğimi düşünürken,
Sen gözlerimde kendine mutlu bir dünya kuruyordun…
Bilmiyordun ki,
Sana bir gün hiç istemeyerek git diyeceğimi…

Dünleri çalınmış bir adamın gözlerinde kendini severek girdiğin yolun,
Bir uçurum kenarında son bulmasından duyduğun pişmanlığa sebebiyet,
Benim senin hayatına hiç olmayacak bir anda gelmemdi…
Söylediklerimin içini acıtması korkusuyla,
Sana sustum hep…

Ben sana eksik yanlarımla gelirken,
Düşürdüğüm umutlarımı topluyordum kaldırımlardan…
Şimdi git sevgili,
N’olur git…
Sana yalvarmanın dudaklarımı kuruttuğu bu şubat soğuğunda git,
Ardından bakan gözlerin çaresizliğiyle elini uzatmanı beklerken git…



Şair Ceketli Çocuk/Çekilmez bir şubat soğuğu