12
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1253
Okunma

Allah’ın yeryüzünde yarattığı en değerli varlıkları olan, ama acımasızca çöpe, sokaklara, ölüme terk edilen suçsuz- günahsız meleklerimin yüreğimdeki feryadıdır.
Alın şu çocuğumu boynumdan,
Yarama dokunup kanatıyor!
Alın şu çocuğumu bağrımdan,
Bakışı yüreğimi yakıyor!
Bu kadarda mı çok sağır olduk?
Yok mudur bu çığlıkları duyan?
Susturun çocuk çığlıklarını...
Ah, yine kanıyor gönül yaram!
Gelmelerine biz sebep olduk,
Sonra da acılara boğdurduk!
Ne kadarda çok duygusuz olduk
Tutun beni dayanamıyorum!
Bitmiş bizde insanlık, merhamet!
Taş olmuş şu sinedeki yürek!
Suç ortada, hepimizin elbet...
İnsan olmaktan, utanıyorum!
MUSTAFA YÜKSEL
5.0
100% (4)