Şimdi bilmem kaç plakalı otobüsün
Bilmem kaç numaralı koltuğundasın
Olmadı be canım erteleyemedik
Bu senede kapımızı çaldı ayrılık
Yol boyu uzanan şeritlerin
Her kesitine bıraktım gözyaşlarımı
Ağustos ayının kavurucu sıcaklığında
Senden başka kimsenin göremediği
Sağanak yağışlar belirir
Otobüsün camında
Radyoda içli bir şarkı çalarken
Sadece sen duyarsın
Bir kadının hıçkırıklarını

İsyanlarım hapsolmuş
Anahtarı kayıp mahpuslarda
Kutsal değerlere yazılan ayrılıklara
Gizli duyguların baskısında
Bir çığlık atamaz olmuşum
Eğer “gitme” dediysem sana
Bil ki bu kendimi düşündüğümden
Korkuyorum be bitanem
Geçmişte yaşadığım endişelerden
İstersen “bencilsin” de bana
İster suçla nankörlükle
Artık kendin için
Ve benim için yaşa istiyorum
Yetişir artık be canım, yeter
Yıllardır verdiğimiz özveriler
Bırak artık yerini başkalarına ver!
Gitme artık be bitanem gitme
Gitme hep yanımda kal

5/8/2009
Zehra Atasoy