Peşinden koştuğum güneş doğmadı bir türlü
Teselli edercesine saldığı ışık kırıntılarını
Koyu karanlıklar boğuyor yine
Aydınlığa giden yollarım tıkalı
Alıştım el yordamıyla yaşamaya da
Yine de sevemedim karanlıkları
Küçücük bir ışık penceremin kenarından
Usulca odama kayar mı anne?

Uzun zaman oldu gençliğim habersizce çekip gideli
Hayallerimi zaten gömdüm yüreğimin derinliklerine de
Yıllar oldu beklentilerimden de vazgeçeli
İdareten yaşamayı öğrendim anne
Öğrendim de…
Bazen ağır geliyor yüreğime
Yaşanmamışlıkları gömdüğüm mezar taşları
Kılıflar diksem çiçekli örtülerden
Kelebekler gelip üzerine konar mı anne?

Bir türlü yenileyemedim tutulmadan eskiyenleri
Paslı bir kilidim geçmişte kilitlenip anahtarı atılan
Lehimlenen acılarla geleceğe açılamayan
Öfkelerim bile cılız bir çocuk şimdi
Ayakları kendini taşıyamayan

Ellerim koynumda hep susuyorum
Etkisinden kurtulamadığım sözlerin
Derin fayları çatlıyor yüreğimde
Dudaklarım gibi gözlerimde sükût şimdi
İfadesini yitirdi, takılıp kalıyor boşluğa
Gölgesindeyim sonu bilinmez bir hikayenin
Duyamıyorum fısıltılı repliklerini
Ömür tiyatrosu kapatmadan perdesini
Sahneye mutluluk oyunu koyar mı anne?

Bahçeme baharlar uğramadı yine
Bitmeyen kışların yorgun kardeleniyim
Kurtulmaya çalışıyorum dipsiz kuyulardan
Zamansız yağan yağmur kaydırıyor ellerimi
Biriken gözyaşlarımda görüyorum kendimi
“Bu ben miyim” diyorum annem
Bu ben miyim?

İçimde ki ağaçlar hep sonbaharda
Darmadağın yaşam yapraklarım
Yeşillenmeden sararan gazellerimi yaksam
Kederlerim de beraberinde yanar mı anne?
Küçükken dağılan saçlarımı tarar toplardın
Hayatımı toparlayacak tarağın var mı anne?

Zehra Atasoy