Ben seni, gül bebeğim,
Çok mu çok sevdim.
Delirircesine...
Seni tüm hissiyatımla yudum,
Kişiliğim olgunlaştı varlığının yüceliğinde,
Sonsuz mutluluğun hazlarını tattım gülüm,
Senin,
O masum mahcubiyetinde.


Dur sevgili dur biraz:
Dinlen az,
Ellerin bende kalsın ne olur!
Sımsıcak,
Aksın hislerin, avuçlarımın içine...
O benliğinde dolsun, hazla avuçlarıma,
Varlığını varlığımda özümleyerek yudumlasın,
Erisin sıcaklığın, girsin içimde katılaşsın,
Hissediversin…


O duru gözlerin mi?
Kalsın,
Azıcık, sevinle göz bebeklerimde,
Aksın okşayışta, insin ılıkça ruhuma,
Yakarcasına,
Canımın içinin içinin de ta içine,
Saplansın batarcasına,
O okların batsın, kan akıtsın kalbime,
O söküşte,
Yüreğimi çok severcesine.


O şuh!
İstekle dolu dudaklar…
Söyleme ne olur kor ateştir ,
Yakar,
Kahrolası bu sana çarpan, yüreğimi...
İçimi depremlerce titreterek,
Ruhumu da,
Özlemlerince yakıp inleterek,
Soluksuzca o kor nefesinin hazla saldırışında,
Yıkıp savurdu tümden oda bedenimi,
Kül edercesine…


Tüm yaşanmamış “SENSİZ” O hayatımdan.
Kimler geldiler, kimler sırasıyla geçtiler,
Bilemem!
Yaşamımda zaten, hiçte hiç yoktular,
Birdenbire de ortalardan yok oldular!
O gülüşünle ansızın,
Kahırlarla dolu bu bedenimi "DERMAN" diye,
O süzüşünle ovunca.


Bu hissiz…
Bu kimliksiz,
Bu yalnız,
Bu zavallı ruhuma o sevinle dolunca,
Dünyama girince “SEN” kayboldular…
Sen “GÜLTANEM” salınışınla aniden içime dalınca.

(17.02.2010)AZAP…