5
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1103
Okunma
Parmaklarım birbirine örük,
düşüncelerim yerçekimine teslim olmuş,
başımıda kendisiyle çekeleyip götürüyor.
Kendi etirafımda dönüyorum,
adını uzun zamanlardır söylemediğim boşlukta.
Bu hiç bir zaman dolmayacak,
güneşin ebediyen terk ettiği boşluk.
Kendime ayırdığım zamanlarda,
beni orada bulduğum boşluk.
Hiçbir zaman uyumayan,
durmadan yutan,
ama hep aç olan boşluk.
Adını unutacağım diye,
hep titreyerek korktuğum boşluk.
Ama benim boşluğum.
Ne olursa olsun,
genede hep kalbimde taşidığım boşluk.
Bütün bunları ilk bu boşluğa anlattığım,
anlatırken gözyaşlarımı tutamadım,
ve beni mahçup etmedi bu boşluk,
öylesine dinledi,
onu ona anlatırken.
(Kopenhag - 26/08/2009)
Tolga Madan
Cevap Yaz