Geçen zaman unutturur

Her derde ilaçtır, derlerdi

Çoğu kez güler geçerdim buna

Bana laf salatası gelirdi

Avunacak bir şeyi olmayanların

Düzmecesi olabilir derdim

Yalan değilmiş

Uydurma değilmiş

Safsata da değilmiş

Benim de yaralarıma

İlaç oldu zaman dedikleri...

Kabuk bağlamaya başladı yaralarım.

Acı vermez oldu

Yüreğimin çırpınışı

İnanmaya başladım bende

Ben de, inanıyorum bu söze.

Gördüm ki,

Göz pınarlarım da akmıyor artık.

Sonbaharın, güzün, karakışın

Sert rüzgarlarıyla kırılan dallar

Dökülen, hazana dönen yapraklar

İlkbaharı, yazı göremez artık...

Boran, tufan, tusunemi vurmuş beni

Sahillerimde gözyaşı var şimdi,

Bak, sensiz olan acımasız yazlar

Sensiz zamanın yok ettiği,

Ruhum ve bedenim,

Duygularım,

Uzaklara, taa uzaklara bakıyor,

Acılarına alışmak istiyor sanki...

Yok artık geriye dönüş

Umutlar mor dağların ardında...

Sevgiler sisli ufuklarda

Ağlıyor şimdi...



Boş vermişim kendime

Boş vermişim geleceğe

Boş vermişim sevdaya

Ve, boş vermişim dünyaya...

Boşuna yiten bir ömür sonunda

Hepsi senin olsa ne çıkar?!

Kaç günlük zamanım var ki?

Yarına varılacağı belli olmayan,

Ne zaman biteceği meçhul olan

Bir yaşantıda,

değer mi tüm bunlara?

Şuan sorulara cevap veremem,

Ben de bilmiyorum ki...

Araştırıyorum hep

Ömrümce aradığım gibi

Emin olun...

Mutlaka sizlere ulaşacağım,

Ulaştıracağım...

İşte o gün

Görevini yapmanın,

Gönül rahatlığı,

Huzuru,

Benim olacak...

Paylaşacağım sizlerle.



12. 02. 2010

Suat TUTAK
(Son şiirlerim)