nerden kalma bu kara bulutlar..hangi sehrin sabahinda kaybettim ben icimdeki varolan cocuk sesimi..
nerde yarim yamalak sevinclerim.. ve sana dair en güzel siirler yazan ellerim hangi cinayette sakli kaldi...
bu benmiydim..böylece yarim kalmis bir yaniyla hayati tamamlamaya calisan.. her köse basinda dönüp arkasinda gecmise dair izler arayan...ansizin geceleri uyanip kapkara gökyüzünü seyreden..sessizce aglayip..seni dileyen..bu benmiydim böyle caresiz..böyle bitkin.
gerdanima ne taksam dagiliyor demistim ya annem sana... beni kim okumaya cali$sa orta yerinde yirtip atiyor lanetlenmi$ bir $iir gibi..ben nefes almaktayim sadece oysa..sevinclerimi beyaz bir mendile sarmalayip birazda hüzün ekleyerek..kirginlik ekleyerek armagan ettim beni yarim birakan yanima... gözlerimin isiltisini birakdim gözlerinde, yüregimin sicakligini.. hayatimin anlamini ve bende biriken tüm cocuk sevinclerimi..
sen gidiyordun...
bombalanmis bir sehir gibi darmadagin kala kaldim öylece ardindan.. sen gidiyordun ve ben engel olamiyordum..azar azar tükeniyordum senin ardindan.. dagiliyordum tibki hayallerimiz gibi.. kücülüyordum..oysa ben seni severken ilk cocuk olmustum..ilk senin gözlerinde bulmustum kendimi ve senin o ay tanricasi yüzünde görmüstüm ilk tebessümlerimi.. senle cizmistik ilk defa evimizi..bahcedeki ciceklerimizi..
ve senle ilk ögrenmistim ben sevginin derinligi.. ilk senin icin gülümsemistim herseye inad, ve sesimin titredigini ilk sana siir okurken farketmistim..gecenin sessizligi senin sesinde bozulurdu, ve yildiz kaydiginda ilk senle kapatip gözlerimizi dilek dilemistik..kalabalik icerisinde yüzünü aradigim sendin.. ve bendim seni her defasinda kizginliginda dindiren..elimi koyup gögsüne- bak buna iyi bakacaksin,sözün var bana -diyen.. gülümserdin...sonra beni alnimdan öperdin-sözüm sözdür derdin-...
senle ilk $afak sökü$ünün gizeminde sessizle$tim..ve senin dizlerinde ilk gökyüzünün maviligini farkettim.. ciceklerinin kokusunu ilk senin avuclarinda birktirdigin papatyalarda soludum, ve toprakta yalinayak yürümeyi.. sende yasadim ben yüregin sizlayabilecegini derinden...
senle $afak saymayi ögrendim ben ilk.. asker yolu beklemeyi..ve nöbet tutmayi..hatira defterine karalamayi..uzun uzun mektublar yazmayi..
senle ögrendim ben ankara yollarini sevmeyi..nizamiye önünde saatlerce beklemeyi..
sen var oldugun icin var olmustu o koca ankara...ve sen var oldugun icin var olmustu bu bendeki ben..teskerenin sevincini ilk senle ya$adim, ve vatan borcu bitirmenin degerini..
nokta koydugun yerden devam ediyordu hayat..ve biraktigin her$ey oldugu yerde bekliyordu seni öylece..
simdi nerden cikti bu veda söyle... hangi kareyi gözardi ettiKde geldi hayatimizin orta yerine dü$tü..hangi hesabi yapamadikda borclu cikan biz olduk-eksilen biz olduk..
gitme bile diyemedim sana.. koparma özümden hayata dair ne varsa,cani bedenden ayirma nolur bile diyemedim..gittin...
koca bir bosluk biraktin hayatimda..geceleri sessizligi bozmuyor sesin..cigliklarim yankilaniyor icimde..ve bicilmis bir kaftan gibi tasiyorum bedenimi- santimlik bir cizgide geciyorum yasam denilen köprüden...
sen yoksun..ve sana armagan ettim isigini gözlerimin..yüregimin cocuk sesini sana susturdum..senden sonra sesime yabanci kaldim..kendimi ariyorum biraktigin enkazlar altinda..her bir parcam bi yerde..
neresinden toparlamaya calissam...toz duman olup parmaklarimin arasindan kayar.. sen yoksun..
senle örttüm üstünü tüm renklerin..hersey gri´msi bi renkte örtbas ediyor günleri..söyle, kac asir oldu sen gideli...kac ki$lar gecirdi kar kaplamis topragin..kac yaprak dalindan kopup esti sessizce..
tamamlanmayan yoksullugumla kaldim dünyanin orta yerinde..

ama sen yoksun..